Jantje en de zeven heuvelen

Zondag 16 november, 10:00 uur, stralende blauwe lucht en zon!

Na maandenlange training, onder de bezielende leiding van Wim, mochten wij dan eindelijk afreizen naar Nijmegen. De meeste mensen van onze trainingsgroep hadden gekozen voor de trein. Op station Soest-Zuid zag je al heel veel mensen op hardloopschoenen. De trein binnenstappende kreeg je direct een formulier in de handen gedrukt van de BAV-loop. De mensen uit Baarn zaten dus ook al in de trein.
In Utrecht moesten wij natuurlijk overstappen. Dan zie je nog meer mensen op hardloopschoenen! In de trein naar Nijmegen was het al reuze gezellig met alleen maar hardlopers!



In Nijmegen aangekomen liep je in een grote file richting de start. Men start daar in groepen. Wij starten allemaal zo’n beetje in de laatste groep. Al verder lopende kom je langs de kramen waar je de tas af kon geven. Je krijgt dan een nummer dat op jou startnummer wordt geplakt. Vervolgens loop je verder richting jou startvak en duurt het nog wel ca 1 uur voordat je daadwerkelijk gaat hardlopen. Om niet te veel af te koelen hadden veel mensen zich heel sierlijk in een vuilniszak of plastic regencape gestoken! Ook waren er die een oude trui of jas aan hadden gedaan om toch een beetje warm te blijven.

Dan gaat op een gegeven moment de hekken van jou startvak open. Al wandelende, onder de gezellige klanken van een slagorkest, ga je richting de startlijn. De overtollige “merk”-kleding wordt weggegooid. Kleding die nog goed te gebruiken is, wordt verzameld en gaat naar Het Leger des Heils. Eenmaal bij de startlijn aangekomen kan je direct gaan hardlopen en JOU tempo gaan lopen. Dit was heel apart te ervaren aangezien er duizenden mensen meelopen! Dus geen geduw of iets dergelijks.



Op onze startnummers waren onze voornamen gedrukt. De toeschouwers zagen dus jou naam staan en moedigden jou met je voornaam aan. Fantastisch was dit!!



De eerste kilometers waren vlak en daarna kwamen natuurlijk wel de “heuvels”!!! Dus, kleine pasjes omhoog!! Wanneer je dan naar voren keek zag je de mensen omhoog gaan in allemaal verschillende kleuren van shirts en aan beide kanten zag je de mooie bomen met hun schitterende verkleurende bladeren! Prachtig om te zien!! Overal stonden mensen om ons aan te moedigen en hier en daar een bandje, pianist of muziekbox. Ongemerkt neem je dus de zevenheuvelen. Het hele parcours was een grote herfstfoto!!!!! Zo mooi.

De laatste 3 km kom je weer in Nijmegen en dan staan er wel HEEL erg veel mensen en muziekboxen, GEWELDIG!!!! Je gaat ongemerkt steeds harder lopen.En dan ga je door de finish! Dit is een waanzinnig gevoel en geeft heel veel voldoening. Je hebt het volbracht!

Vervolgens wandel je rustig door en kom je weer langs de kraam om je tas op te halen.
Prima geregeld allemaal. Ondanks zovele mensen kwamen wij toch allemaal bekenden van onze trainingsgroep tegen. Dan is het even ervaringen uitwisselen en napraten en nagenieten. Vervolgens hebben wij (Sietske, Sandra, Adelheid, Steven (mental-coach) en ondergetekende) in Nijmegen nog even een hapje gegeten en zijn wij aan de terugreis begonnen. Voor een enkeling was deze wel heel vermoeiend, en ja dan doe je even de oogjes toe.




Het was een geweldige, gezellige en schitteren dag. Ik kan het een ieder aanraden.


Jantje Manden

De zevenheuveltijgers

De laatste uitdaging is volbracht voor de groep van Wim op donderdagavond. Op zondag 16 november liepen zij de zevenheuvelenloop in Nijmegen. Het was een zeer geslaagde en gezellige dag. Vier bekende gezichten uit de groep van Etty en Steven liepen mee. Hoeveel kilometers zouden zij verder nog in de benen hebben zitten? De tijd zal het leren ...

De halve van Amsterdam

Al voor de zomervakantie in april zijn wij, Erica en ik, al langzaam begonnen met de training voor de halve marathon. Voor mij zou dit de eerste 'prestatie' worden.

Erica had mij vorig jaar al overgehaald om hieraan deel te nemen. Voor mij kon de training niet vroeg genoeg beginnen daar ik het idee had opgevat, dat het toch wel erg ver was 21 kilometer en ik nog zeker niet getraind voor zo een lange afstand. Na de zomervakantie begon Wim uiteindelijk met zijn extra training voor lange afstandslopers op donderdagavond. Hier hebben Erica en ik uiteindelijk deel aan genomen.

Het kwam wel eens voor dat wij door omstandigheden niet op de donderdag of maandag konden trainen, dan spraken we bij elkaars huis af en liepen samen een lange afstand. Toch wilden wij voor de halve zelf een keer de afstand van 21 kilometer lopen. Op een zaterdagochtend zijn wij via de eempolder, de fietsbrug over en zo richting A1 gegaan naar Baarn om vervolgens rond de 20 kilometer te lopen. Het zat ons alleen deze ochtend niet mee want net voorbij de fietsbrug kwam er toch een kudde schapen aan die de hele weg versperde waardoor wij in de berm terecht kwamen. Vervolgens moest ik nog even uit de broek en kwamen we op plekjes waar we toch echt even rond wilden kijken en genieten van de omgeving. Al met al een enerverend en adembenemend loopje (voor iedereen aan te raden!). Zo trainden wij ons naar de halve marathon!

Eindelijk, eindelijk was het zover, 19 oktober.



In de ochtend al vroeg in de trein naar Amsterdam en bij de tram stonden al een horde lopers te wachten. We waren op tijd vertrokken en konden ons startnummer en chip al gauw bemachtigen. Daarna hebben we voor de sporthal wat gegeten en gedronken en zijn we uiteindelijk richting startvak 5 gelopen. Er was een behoorlijke groep lopers en nadat we alles gecontroleerd hadden, zitten de schoenenveter goed vast, zit het startnummer goed vast en op de juiste plek e.d. klonk het startsignaal.

Vooral in het begin hadden we samen afgesproken om langzaam te starten, Erica heeft gelijk door als we te snel gaan en daardoor een paar keer even de rem erop gezet. We kletsten over van alles en nog wat tijdens deze loop. Bij de tweede drankpost moesten wij beiden naar het toilet we dronken even wat en liepen snel weer verder. Het beginstuk was minder leuk omdat je over een industrieterrein liep maar daarna werd het steeds beter.



Mijn man Frank stond al vrij in het begin langs de kant om ons aan te moedigen, had een keiharde toeter gekocht zodat we hem snel konden traceren, alleen voor hem viel het soms niet mee ons te herkennen tussen al die lopers! Bordjes met de kilometers erop langs de kant, heb ik niet zoveel gezien. Ik genoot van de omgeving en vond het bijzonder dat normaal door de straten van Amsterdam veel auto's rijden en dat nu alleen maar hardlopers waren. Mensen hingen uit ramen en stonden aan de kant (waarschijnlijk een soort bevrijdingsgevoel !) klapten en riepen als zij uiteindelijk hun vriend of vriendin voorbij zagen komen. Vlak voor het vondelpark begon ik wat honger te krijgen en nam ik een suikersnoepje, dit had ik beter niet kunnen doen want ik kreeg me een dorst.



Het vondelpark in de lengte doorkruisen is nog een heel end en nergens water! Uiteindelijk ergens bij een kade ongeveer 4 kilometer voor de finish viel het mij allemaal zwaar het gesprek tussen Erica en mij verstomde en om mij heen zag ik verschillende lopers inzakken. Wat was ik blij dat ik het startpunt weer herkende, in de arena klonk de zeer harde toeter van Frank en dat bracht een hoerastemming die ik net even nodig had. Wij hadden het gered en dit was het de halve mararthon van Amsterdam. Geen last van een pijnlijke knie zoals vorig jaar met de zevenheuvelenloop en nog adem over om verder te lopen. Hoe is het mogelijk dat het gelukt is.

Mede dankzij de aanmoediging van manlief het gekwebbel van mijn loopmaatje en de extra trainingen van Wim hielpen mij om dit te realiseren, bedankt hiervoor. Het jaar 2008 is voor mij het jaar van mijn topprestatie, "de halve van Amsterdam".