Trudy is 50 jaar en dat moest gevierd worden! Het was gister weer een ouderwets gezellig feestje met overvitale Pijnenburgers op de dansvloer. Hieronder een impressie:
zondag 22 november 2009
Trudy 50 jaar!
Trudy is 50 jaar en dat moest gevierd worden! Het was gister weer een ouderwets gezellig feestje met overvitale Pijnenburgers op de dansvloer. Hieronder een impressie:
dinsdag 17 november 2009
Annemarie 40 jaar!
Het was feest woensdag jl. Annemarie vierde haar veertigste verjaardag met veel lekkere dingen èn een heel inventief programma voor een goed doel. In plaats van een verjaardagcadeau kun je Annemarie sponseren in haar uitdaging om 10 fietstochten en 10 prestielopen te volbrengen. Het geld is bedoeld om een leuke dag te bekostigen voor de bewonders van Reinaerde.
donderdag 22 oktober 2009
Herfst
Een bijdrage van Yvonne.
Langzaam maar zeker worden de dagen korter. Voor onze hardloopgroep betekent dat: lange tights uit de kast halen en even kijken of de warme shirtjes en het thermo ondergoed nog past. Zitten er nog bruikbare batterijen in onze armlampjes?
Op woensdagavond is het niet meer mogelijk om door het bos te lopen: de straten in en om Soest zullen de komende 5, 6 maanden weer opgezocht worden tijdens de avond training. Omdat de ondergrond van de straten hard is, is het ook goed om aan het begin van het winterseizoen te controleren of de demping van je schoenen nog goed is: liever een paar nieuwe schoenen dan een blessure.
Herfst………... Even bekruipt mij het gevoel om lekker vroeg naar bed te gaan, of met een goed boek op de bank te kruipen. De training in de kou, de regen en het donker is niet zo aantrekkelijk, en al die kleren belemmeren me in mijn bewegingen. Maar de inzinking is van korte duur.
De frisse wolkjes adem en het licht van de straatlantarens hebben ook wel wat. En de geur van natte herfstbladeren op de grond, die knisperen onder je voeten. De huizen waar we langs lopen, met alle lichten aan en de gordijnen wijd open, waardoor je blik als het ware naar binnen getrokken wordt…. Ik verheug me al op de kerstverlichting die straks overal te bewonderen is.
Maar bovenal verheug ik me op de zaterdagochtendtraining in de bossen. Daar is het uitzicht elke keer anders, daar staan ineens overal paddenstoelen en zwammen met grillige vormen en prachtige kleuren.
Daar kleurt het pad langzaam rood en geel en bruin en er komt steeds meer ruimte en licht tussen de takken van de bomen. Daar wordt de zon gevangen in duizenden dauwdruppels en kunstige spinnenwebben tooien zich in feesttenue. De geur van natte herfstbladeren op de grond mengt zich met die van het mos en een enkele keer van stinkzwammen, verscholen in de struiken. Als je geluk hebt vind je hier en daar nog rijpe bramen en overal liggen beukennootjes en wilde kastanjes voor het oprapen. Een late vlucht ganzen trekt kwebbelend naar het zuiden, en eekhoorns zijn druk in de weer met het aanleggen van hun wintervoorraad. Het is een feest om de herfst elke week een stukje te zien vorderen
En of het nou op straat is of in het bos: er is overal wat te zien en te beleven!
Opgewekt trek ik de deur open en loop naar buiten. Nee er is geen boek dat me op de bank kan houden, en waarom zou ik vroeg naar bed gaan, als ik buiten zo kan genieten van de kracht, de kleur, de geur en de gulle gaven van de herfst
Langzaam maar zeker worden de dagen korter. Voor onze hardloopgroep betekent dat: lange tights uit de kast halen en even kijken of de warme shirtjes en het thermo ondergoed nog past. Zitten er nog bruikbare batterijen in onze armlampjes?
Op woensdagavond is het niet meer mogelijk om door het bos te lopen: de straten in en om Soest zullen de komende 5, 6 maanden weer opgezocht worden tijdens de avond training. Omdat de ondergrond van de straten hard is, is het ook goed om aan het begin van het winterseizoen te controleren of de demping van je schoenen nog goed is: liever een paar nieuwe schoenen dan een blessure.
Herfst………... Even bekruipt mij het gevoel om lekker vroeg naar bed te gaan, of met een goed boek op de bank te kruipen. De training in de kou, de regen en het donker is niet zo aantrekkelijk, en al die kleren belemmeren me in mijn bewegingen. Maar de inzinking is van korte duur.
De frisse wolkjes adem en het licht van de straatlantarens hebben ook wel wat. En de geur van natte herfstbladeren op de grond, die knisperen onder je voeten. De huizen waar we langs lopen, met alle lichten aan en de gordijnen wijd open, waardoor je blik als het ware naar binnen getrokken wordt…. Ik verheug me al op de kerstverlichting die straks overal te bewonderen is.
Maar bovenal verheug ik me op de zaterdagochtendtraining in de bossen. Daar is het uitzicht elke keer anders, daar staan ineens overal paddenstoelen en zwammen met grillige vormen en prachtige kleuren.
Daar kleurt het pad langzaam rood en geel en bruin en er komt steeds meer ruimte en licht tussen de takken van de bomen. Daar wordt de zon gevangen in duizenden dauwdruppels en kunstige spinnenwebben tooien zich in feesttenue. De geur van natte herfstbladeren op de grond mengt zich met die van het mos en een enkele keer van stinkzwammen, verscholen in de struiken. Als je geluk hebt vind je hier en daar nog rijpe bramen en overal liggen beukennootjes en wilde kastanjes voor het oprapen. Een late vlucht ganzen trekt kwebbelend naar het zuiden, en eekhoorns zijn druk in de weer met het aanleggen van hun wintervoorraad. Het is een feest om de herfst elke week een stukje te zien vorderen
En of het nou op straat is of in het bos: er is overal wat te zien en te beleven!
Opgewekt trek ik de deur open en loop naar buiten. Nee er is geen boek dat me op de bank kan houden, en waarom zou ik vroeg naar bed gaan, als ik buiten zo kan genieten van de kracht, de kleur, de geur en de gulle gaven van de herfst
woensdag 22 juli 2009
Postbankloop 27 september 2009
Vorig jaar hadden enkelen het idee opgevat om naar aanleiding van mijn verhaal de schitterende Posbankloop te gaan doen.
Deze loop wordt dit jaar gehouden op zondag 27 september 2009.
De afstanden zijn 6 en 15 kilometer. Dat moet voor deze groep met een beetje training wel te doen zijn. Onderweg geniet je van de schitterende omgeving van de Veluwerand bij Velp.
Tevens zijn er ook wandeltochten over diverse afstanden.
Informatie over deze loop is op internet te vinden bij
www.atagposbankloop.nl
Hopelijk doen er mensen mee. Ik zal er in ieder geval bij zijn.
Het inschrijven gaat alleen bij voorinschrijving via de website tot 21 september.
Er is geen mogelijkheid tot na inschrijving op de dag zelf.
Evert van ’t Klooster
Gastloper bij groep van Etty.
zondag 28 juni 2009
Walnotenkoek
Was het niet gezellig gisterochtend bij de koffie? We hebben daarbij gesmuld van de walnotenkoek van Nellie en zij was zo aardig om het recept met ons te delen:
WALNOTENKOEK
Nodig :
100 gram boter
200 gram suiker
3 eieren
100 gram walnoten (gepeld)
80 gram bloem
Smelt de boter in een pannetje. Meng de gesmolten boter met de suiker.
Meng één voor één de eieren door het mengsel
Voeg de verkruimelde walnoten en de bloem toe en meng homogeen(= goed door elkaar)
Giet het in een bakvorm, ongeveer 24cm doorsnede
Bak het gedurende 30 minuten op 200 graden of 40 minuten op 180 graden.
Aanbeveling: 40 min. op 180 graden
WALNOTENKOEK
Nodig :
100 gram boter
200 gram suiker
3 eieren
100 gram walnoten (gepeld)
80 gram bloem
Smelt de boter in een pannetje. Meng de gesmolten boter met de suiker.
Meng één voor één de eieren door het mengsel
Voeg de verkruimelde walnoten en de bloem toe en meng homogeen(= goed door elkaar)
Giet het in een bakvorm, ongeveer 24cm doorsnede
Bak het gedurende 30 minuten op 200 graden of 40 minuten op 180 graden.
Aanbeveling: 40 min. op 180 graden
zaterdag 30 mei 2009
Dauwtrappen
Spontaan opgekomen in de groep: laten we gaan dauwtrappen in de Lage Vuursche.
Op Hemelvaartsdag zijn we dus met zijn negenen om vijf uur opgestaan, en per fiets of per auto op weg gegaan …….. voor dag en dauw………….De 9 vroege vogels van de B groep verzamelden zich bij het Jachthuis in de Lage Vuursche voor een wandeling door de bossen. Het was stil op de weg en alleen al de fietstocht er naar toe was een groot genoegen. Maar toen we eenmaal wandelend op weg waren richting Hilversum werd het nog veel mooier. Onze Gids van de dag, bekend met de omgeving vanwege zijn werk, had zijn handen vol aan het stil houden van de kwebbelende groep. Maar wanneer hij ons wees op de dingen die wij onderweg tegenkwamen kreeg hij het af en toe toch echt voor elkaar om ons rustig te krijgen.
We hoopten een ree te kunnen zien, of de grazende koeien, die wij passeerden.
We liepen door een uitloper van de Utrechtse heuvelrug. We hadden er flink de pas in, en kregen al wandelend les over de bloeiende bomen en struiken, de verschillende vogels, die wij op een gegeven moment met enige oefening aan hun gefluit konden herkennen, en we zagen inderdaad heel in de verte een hert door het bos rennen, het wit van zijn staartje hipte heen en weer tussen de bomen en de velden.
We kwamen nog meer “ wild” tegen onderweg, een grote groep fietsende dames en heren in veelkleurige jassen passeerde ons met enig rumoer, en toen wij in de buurt van de dwarsmeren kwamen waar wij in een uitzichttoren de vogels wilden bespieden, botsten we bijna tegen een groep Nordic Walkers op…. Kennelijk zijn de bossen rond de Lage Vuursche bekend terrein voor allerlei sporters, en is dauwtrappen om 6 uur ‘s-ochtends “spitsuur” ….
Het uitzicht over het meer was prachtig vanuit de vogelspotplaats, maar er stonden te veel dames en heren van de fietsclub uitbundig koffie te drinken. Wij bleven er lang genoeg om van het prachtige uitzicht te genieten. Het langgerekte meer, waarin de lentekleuren van de bomen weerspiegelden en de langzaam smeltende wolken plaats maakten voor de vroege ochtendzon, zag er prachtig uit. Enkele bijzondere ganzen vlogen in formatie voor ons uit, zij streken neer op een eilandje middenin het meer, en met de verrekijker was te zien dat er verschillende paartjes aan het broeden waren.
We lieten het meer aan de linkerkant van het pad liggen en vervolgden onze wandeling. We passeerden verschillende wildhekken maar de koeien lieten zich niet zien. Wel hoorden we het geroffel van paardenhoeven, en kort daarna kwam ons een groep ruitertjes tegemoet, dauwtrappers van de manege verderop. En wij maar denken dat we de enige sportievelingen waren die zo vroeg waren opgestaan!
Het was heerlijk om te wandelen door het bos, de geuren op te snuiven van de bloeiende meidoorn en de tientallen verschillende schakeringen groen in ons op te kunnen nemen. Er stond veel opgeschoten vogelkers onder de bomen, dat de weinige varens verdrong.
Twee spechten roffelden om het hardst tegen de stammen van de bomen. Op de grond zagen wij een volledig in kleine stukjes ge”roffelde” boomstam liggen, het resultaat van het werk van de spechten. De bospaadjes slingerden zich, vol wortels en kuilen door het groen, en langzaam maar zeker verloren we de andere groepen sporters uit het oog en werd het echt een rustige wandeling.
Toen we uiteindelijk terug waren in de Lage Vuursche bleken er meer sportievelingen op “ ons” terras te zijn neergestreken, maar we vonden toch nog een heerlijk plekje op het buitenterras en de eerste zonnestralen werden toegejuicht door de dames van onze groep. Natuurlijk hadden we onze koffie (met appelgebak, en een enkele pannenkoek) verdiend na onze stevige wandeling op dit tijdstip van de dag. En terwijl we naar huis fietsten werden er al weer plannen gesmeed voor een volgende “dauwtrap-ervaring”…….
Yvonne Sebel
Op Hemelvaartsdag zijn we dus met zijn negenen om vijf uur opgestaan, en per fiets of per auto op weg gegaan …….. voor dag en dauw………….De 9 vroege vogels van de B groep verzamelden zich bij het Jachthuis in de Lage Vuursche voor een wandeling door de bossen. Het was stil op de weg en alleen al de fietstocht er naar toe was een groot genoegen. Maar toen we eenmaal wandelend op weg waren richting Hilversum werd het nog veel mooier. Onze Gids van de dag, bekend met de omgeving vanwege zijn werk, had zijn handen vol aan het stil houden van de kwebbelende groep. Maar wanneer hij ons wees op de dingen die wij onderweg tegenkwamen kreeg hij het af en toe toch echt voor elkaar om ons rustig te krijgen.
We hoopten een ree te kunnen zien, of de grazende koeien, die wij passeerden.
We liepen door een uitloper van de Utrechtse heuvelrug. We hadden er flink de pas in, en kregen al wandelend les over de bloeiende bomen en struiken, de verschillende vogels, die wij op een gegeven moment met enige oefening aan hun gefluit konden herkennen, en we zagen inderdaad heel in de verte een hert door het bos rennen, het wit van zijn staartje hipte heen en weer tussen de bomen en de velden.
We kwamen nog meer “ wild” tegen onderweg, een grote groep fietsende dames en heren in veelkleurige jassen passeerde ons met enig rumoer, en toen wij in de buurt van de dwarsmeren kwamen waar wij in een uitzichttoren de vogels wilden bespieden, botsten we bijna tegen een groep Nordic Walkers op…. Kennelijk zijn de bossen rond de Lage Vuursche bekend terrein voor allerlei sporters, en is dauwtrappen om 6 uur ‘s-ochtends “spitsuur” ….
Het uitzicht over het meer was prachtig vanuit de vogelspotplaats, maar er stonden te veel dames en heren van de fietsclub uitbundig koffie te drinken. Wij bleven er lang genoeg om van het prachtige uitzicht te genieten. Het langgerekte meer, waarin de lentekleuren van de bomen weerspiegelden en de langzaam smeltende wolken plaats maakten voor de vroege ochtendzon, zag er prachtig uit. Enkele bijzondere ganzen vlogen in formatie voor ons uit, zij streken neer op een eilandje middenin het meer, en met de verrekijker was te zien dat er verschillende paartjes aan het broeden waren.
We lieten het meer aan de linkerkant van het pad liggen en vervolgden onze wandeling. We passeerden verschillende wildhekken maar de koeien lieten zich niet zien. Wel hoorden we het geroffel van paardenhoeven, en kort daarna kwam ons een groep ruitertjes tegemoet, dauwtrappers van de manege verderop. En wij maar denken dat we de enige sportievelingen waren die zo vroeg waren opgestaan!
Het was heerlijk om te wandelen door het bos, de geuren op te snuiven van de bloeiende meidoorn en de tientallen verschillende schakeringen groen in ons op te kunnen nemen. Er stond veel opgeschoten vogelkers onder de bomen, dat de weinige varens verdrong.
Twee spechten roffelden om het hardst tegen de stammen van de bomen. Op de grond zagen wij een volledig in kleine stukjes ge”roffelde” boomstam liggen, het resultaat van het werk van de spechten. De bospaadjes slingerden zich, vol wortels en kuilen door het groen, en langzaam maar zeker verloren we de andere groepen sporters uit het oog en werd het echt een rustige wandeling.
Toen we uiteindelijk terug waren in de Lage Vuursche bleken er meer sportievelingen op “ ons” terras te zijn neergestreken, maar we vonden toch nog een heerlijk plekje op het buitenterras en de eerste zonnestralen werden toegejuicht door de dames van onze groep. Natuurlijk hadden we onze koffie (met appelgebak, en een enkele pannenkoek) verdiend na onze stevige wandeling op dit tijdstip van de dag. En terwijl we naar huis fietsten werden er al weer plannen gesmeed voor een volgende “dauwtrap-ervaring”…….
Yvonne Sebel
zondag 24 mei 2009
Verslag wandeltocht Laag-Soeren 16 mei 2009
Nog vroeger dan anders op zaterdagochtend duikel ik mijn bed uit. Heb ik alles bij me wat nodig is voor de wandeltocht? Nog even check ik mijn tas: regenponcho, flesjes water, telefoon, geld, broodjes voor onderweg, zonneklep en zonnebril. Ik ben op alle soorten weer voorbereid. Het is ook maar de vraag of we het droog zullen houden vandaag, ook al schijnt de zon uitbundig wanneer ik naar het station rijd: er is regen voorspeld aan het eind van de middag en we hebben een flinke wandeling voor de boeg. De kans bestaat dat we later op de dag al wandelend, overvallen zullen worden door een hoosbui.
Op het station kom ik alle deelnemers van deze wandeltocht tegen. We zijn met zijn dertigen, 26 vrouwen en vier mannen, allen van de B groep Steven/Etty, uitgedost in vrolijke kleuren regenjassen, alle soorten en maten rugtassen, stevige wandelschoenen, hier en daar een lichtvoetige hardloopschoen, maar overal dezelfde vrolijke gezichten. Dit gaat een heerlijke wandeltocht worden.
Nelly Nieuwenhuizen heeft alles goed voorbereid. Als een heuse juf huppelt ze heen en weer tussen haar “ kinderschaar” met schema’s, routebeschrijvingen en plattegrondjes. Wanneer de trein aankomt zijn we allemaal in opperbeste stemming: we gaan de uitdaging aan. Op het programma staat een NS wandeltocht Laag-Soeren, van Station Dieren tot Station Brummen, in totaal 20 kilometer, wanneer we niet verkeerd lopen. In de trein zoeken we een coupé waar we allemaal kunnen zitten, en het lijkt wel een rijdend kippenhok: iedereen heeft zoveel te vertellen dat de weinige passagiers die bij ons clubje zitten, haastig een ander heenkomen zoeken.
In utrecht stappen we over op de trein naar Nijmegen. Bijna stappen we in de trein naar Maastricht, aan de overkant van het perron, maar gelukkig behoeden de opmerkzame mannen ons voor die fout…. In Arnhem stappen we over op het boemeltje naar Dieren. De aansluiting geschiedt voorspoedig. Bij de Kiosk op het station Dieren drinken we met zijn dertigen verse koffie, houden voor elkaar de deur van de WC open voor een laatste “comfortabele” sanitaire stop, en dan begint het avontuur.
De wandeltocht is uitstekend beschreven. We volgen in eerste instantie de geel/rood gemarkeerde route, en in het NS boekje, dat we allemaal hebben meegekregen, staan de bezienswaardigheden beschreven die we onderweg tegenkomen. Maar wij zijn zelf al een bezienswaardigheid zoals wij daar met zijn dertigen rondlopen, kleurig en kwebbelend, het tunneltje door, langs enkele straten en volkstuintjes het bos in, pratend en lachend, en stevig marcherend door het vrolijke zonnige landschap. Even lijkt het, aan de naambordjes van de boswegen die we tegenkomen, alsof we terug zijn in Soest: de Koninginnelaan, de Prinses Margrietlaan en de Koningslaan wijzen op een indrukwekkend Oranjeverleden in deze streek, waar onze Koninklijke familie jarenlang hun jachtgebied heeft gehad.
Al gauw komen we op een heuveltje met de naam Carolinaberg. Hier komen 14 prachtige bomenlanen bij elkaar, en met heel veel fantasie kunnen we er de 18e eeuwse stervorm in ontdekken die indertijd door Prinses Anna van Oranje beoogd werd. We maken groepsfoto’s op de top van de berg en puzzelen vervolgens even over welke van de 14 lanen wij moeten in gaan voor het vervolg van onze route. Het is een heerlijk bospad, aan weerskanten begrensd door oude, hoog opgeschoten eikenbomen die de langzaam dichter naar elkaar groeiende wolken boven ons hoofd nog even voor ons uit elkaar lijken te schudden. We passeren een bord
“ Nationaal Park Veluwezoom”, gaan een klaphek door, en dringen dieper het bos binnen. Afdrukken op de opgedroogde modderpaden wijzen op herten en reeën die hier gelopen hebben. We doen ons best om stil te zijn, en hen niet af te schrikken, maar we zien er geen een. Misschien zijn we met zijn dertigen toch wat te luidruchtig voor deze vluchtdieren, die ons vast vanaf een afstandje hebben gadegeslagen, een rare, bonte duizendpoot die kronkelt over de bospaden…. Zelfs van de overvloedige populatie wilde zwijnen waarover zoveel commotie is omdat ze akkers omwoelen, afrasteringen ondergraven en niet bang zijn voor mensen, zien we er geen een. De enigen die ons begeleiden zijn de vogels die uitbundig zingen en kwetteren, en ons op onze reis klapwiekend uitzwaaien.
De eerste sanitaire stop wordt door ons meteen te baat genomen om onze meegebrachte boterhammen en flesjes drinken aan te spreken. Hier en daar wordt een kleurige regenjas uitgetrokken, in een rugzak gepropt en verder gaat het weer: gelaafd en geloosd en opgelucht, maar vooral opgetogen. We bereiken een gebied waar verschillende beken en sprengen te zien zijn. De routebeschrijving van de NS verklaart het verschil: beken zijn natuurlijk van oorsprong, sprengen zijn door mensen aangelegde waterstroompjes, met een ondergrond van klei en leem, gegraven tussen 1600 en 1800 die gebruikt werden voor irrigatie, maar ook voor het aandrijven van molens middels waterkracht. Hier rusten we even. Joke Sachs heeft last van een blessure: er is iets in haar lies verschoven. De vier mannen uit ons gezelschap bieden onafhankelijk van elkaar aan om haar even te masseren, maar Joke houdt het bij een pijnstiller en een pakezel voor haar rugzak. Gewapend met een stevige wandelstok loopt ze dapper met ons verder.
Het is nog maar een klein stukje naar Laag Soeren, waar in 1848 Huis Laag Soeren werd gesticht, een kuroord dat gebruik maakte van het frisse sprengenwater als geneeskrachtige badinrichting. We zien het in de verte wanneer we voor onze eerste koffiestop neerstrijken op het terras van Hotel Café-restaurant De Harmonie voor een overheerlijke kop koffie, thee, en een grote punt appel- of notentaart. De geneeskrachtige geschiedenis van deze omgeving geeft Joke zoveel kracht, dat zij de pijn van haar blessure bijna helemaal vergeet. Of is het misschien de onbegrijpelijke humor van de ober die maar heen en weer blijft rennen tussen onze aangeschoven tafeltjes en stoelen? We maken inderdaad wel een rommeltje van zijn keurige terras door alle stoelen in een grote kring neer te zetten, maar beloven plechtig om alles weer terug op zijn plek te zetten wanneer we vertrekken.
De stoet gaat verder en al gauw is de bebouwing ver achter ons, lopen we weer door de bossen ern de zandpaden. Het is vrij stil, behalve onze groep zien we niet veel mensen, een enkele wandelaar hier en daar, die ons vriendelijk groet en maar al te graag voor laat gaan. Er zit nog steeds veel energie in de meerkoppige slang die zich door het bos heen kronkelt. We blijven goed bij elkaar, af en toe bij een zijpaadje wachtend op de achterblijvers. Wij passeren de spoorlijn van de Veluwse Stoomtrein Maatschappij, vroeger een goederenspoor, tegenwoordig uitsluitend in gebruik door de Veluwse Stoomtrein Maatschappij voor hun rijdend spoorwegmuseum. We zien de wagons van de stoomtrein een eindje verderop aan de rand van het bos op de rails staan. Misschien een leuk idee voor een volgende excursie om daar eens een kijkje in te nemen. Nu hebben we er geen tijd voor. De wandeling is halverwege en het wordt steeds donkerder boven ons hoofd.
Hier en daar klinkt er een kreuntje in de groep, en de slang valt uiteen in verschillende stukjes. Sommigen van ons voelen hun voeten, anderen hun, toch niet voor wandelwerk getrainde, spiertjes. Of is het toch de appeltaart die alle energie heeft verbruikt bij het verorberen? We doen het wat rustiger aan terwijl we verder lopen langs het Apeldoorns Kanaal, een indrukwekkend bouwwerk dat in 1825 schepje voor schepje door mensenhanden is gegraven. Onderweg is er van alles te zien: mooie grote gele zwammen, een moedereend met donzige eendenkuikens die verschrikt voor onze vele voeten wegvluchten het water in, de prachtige schakeringen groen in de bomen en duizenden sneeuwende bloesemblaadjes die het pad kleuren waar wij op wandelen. De NS route is overgegaan in het wit/rood gemarkeerde Trekvogelpad en door de weilanden bereiken we Hall, een klein plaatsje met een Natuurvriendenhuis en een kerkje. We slaan rechtsaf om via een fietspad dat door de weilanden slingert, weer op een bospad te komen waar af en toe, tussen de bomen, de uitgestrekte weilanden te zien zijn. Vooruit gaat het weer, en alle pijnlijke voeten ten spijt, zit de gang er weer goed in.
Boven ons vechten de wolken om wie er het eerste zijn regendruppels mag neerstorten, maar omdat ze het niet eens kunnen worden blijft het droog en kunnen we ongehinderd onze weg vervolgen, langs een karrenspoor bij een golfbaan, door een hekje, over een zandpad, tot we bij een grote oprijlaan komen, omzoomd door prachtige oude bomen. Het is de oprijlaan van Huize Groot Engelenburg in Brummen. Hiervandaan is het nog maar een klein stukje lopen naar het station in Brummen, de eindbestemming van onze wandeling.
Ik zie een paar opgeluchte gezichten om mij heen: we zijn er! Tot ons groot genoegen komt de trein al snel aanrijden, en binnen no-time zijn we op station Arnhem, waar we onze beloning hebben gereserveerd: een heerlijk diner in een prachtige omgeving, vlak bij het water. Hier nemen 4 wandelaars afscheid van de groep: zij reizen meteen door naar Soest.
Vanaf het station Arnhem moeten we nog een flink stuk lopen om het restaurant te bereiken, maar het is zeer de moeite waard. De wijn vloeit rijkelijk en het eten smaakt verrukkelijk. Het zal de kok enige moeite hebben gekost om de vele porties carpaccio, zalm, entrecote en ijs op tijd te bereiden voor een groep van 26 mensen, maar wij hebben er weinig last van. Het is heerlijk om stiekem onder de tafel onze schoenen en sokken uit te trekken en met een glas wijn in de hand rustig achterover te leunen, wachtend op het eten…..
In de trein terug naar Soest is het mogelijk nog luidruchtiger dan op de heenreis. Wellicht heeft de drank de tongen los gemaakt, misschien is het de voldoening, dat we het gefikst hebben…. Wanneer de conducteur de deur open trekt om onze kaartjes te controleren, schrikt hij zo van onze feeststemming, dat hij snel rondkijkt en roept: Heeft iedereen een kaartje? JAAAA klinkt het door de coupé waarna hij zich schielijk omdraait onder het motto ” dat geloven we wel”….
“Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad” schalt door de coupé en al zingend bereiken we Soest, na een geslaagde wandeling vol verbroedering (verzustering), verhalen, sportiviteit en vrolijkheid. En terwijl om mij heen de verhalen en de lachsalvo’s doorgaan prijs ik mij stilletjes gelukkig in het gezelschap van zoveel Pijnenburgers…………..
16 mei 2009,
Yvonne Sebel
Op het station kom ik alle deelnemers van deze wandeltocht tegen. We zijn met zijn dertigen, 26 vrouwen en vier mannen, allen van de B groep Steven/Etty, uitgedost in vrolijke kleuren regenjassen, alle soorten en maten rugtassen, stevige wandelschoenen, hier en daar een lichtvoetige hardloopschoen, maar overal dezelfde vrolijke gezichten. Dit gaat een heerlijke wandeltocht worden.
Nelly Nieuwenhuizen heeft alles goed voorbereid. Als een heuse juf huppelt ze heen en weer tussen haar “ kinderschaar” met schema’s, routebeschrijvingen en plattegrondjes. Wanneer de trein aankomt zijn we allemaal in opperbeste stemming: we gaan de uitdaging aan. Op het programma staat een NS wandeltocht Laag-Soeren, van Station Dieren tot Station Brummen, in totaal 20 kilometer, wanneer we niet verkeerd lopen. In de trein zoeken we een coupé waar we allemaal kunnen zitten, en het lijkt wel een rijdend kippenhok: iedereen heeft zoveel te vertellen dat de weinige passagiers die bij ons clubje zitten, haastig een ander heenkomen zoeken.
In utrecht stappen we over op de trein naar Nijmegen. Bijna stappen we in de trein naar Maastricht, aan de overkant van het perron, maar gelukkig behoeden de opmerkzame mannen ons voor die fout…. In Arnhem stappen we over op het boemeltje naar Dieren. De aansluiting geschiedt voorspoedig. Bij de Kiosk op het station Dieren drinken we met zijn dertigen verse koffie, houden voor elkaar de deur van de WC open voor een laatste “comfortabele” sanitaire stop, en dan begint het avontuur.
De wandeltocht is uitstekend beschreven. We volgen in eerste instantie de geel/rood gemarkeerde route, en in het NS boekje, dat we allemaal hebben meegekregen, staan de bezienswaardigheden beschreven die we onderweg tegenkomen. Maar wij zijn zelf al een bezienswaardigheid zoals wij daar met zijn dertigen rondlopen, kleurig en kwebbelend, het tunneltje door, langs enkele straten en volkstuintjes het bos in, pratend en lachend, en stevig marcherend door het vrolijke zonnige landschap. Even lijkt het, aan de naambordjes van de boswegen die we tegenkomen, alsof we terug zijn in Soest: de Koninginnelaan, de Prinses Margrietlaan en de Koningslaan wijzen op een indrukwekkend Oranjeverleden in deze streek, waar onze Koninklijke familie jarenlang hun jachtgebied heeft gehad.
Al gauw komen we op een heuveltje met de naam Carolinaberg. Hier komen 14 prachtige bomenlanen bij elkaar, en met heel veel fantasie kunnen we er de 18e eeuwse stervorm in ontdekken die indertijd door Prinses Anna van Oranje beoogd werd. We maken groepsfoto’s op de top van de berg en puzzelen vervolgens even over welke van de 14 lanen wij moeten in gaan voor het vervolg van onze route. Het is een heerlijk bospad, aan weerskanten begrensd door oude, hoog opgeschoten eikenbomen die de langzaam dichter naar elkaar groeiende wolken boven ons hoofd nog even voor ons uit elkaar lijken te schudden. We passeren een bord
“ Nationaal Park Veluwezoom”, gaan een klaphek door, en dringen dieper het bos binnen. Afdrukken op de opgedroogde modderpaden wijzen op herten en reeën die hier gelopen hebben. We doen ons best om stil te zijn, en hen niet af te schrikken, maar we zien er geen een. Misschien zijn we met zijn dertigen toch wat te luidruchtig voor deze vluchtdieren, die ons vast vanaf een afstandje hebben gadegeslagen, een rare, bonte duizendpoot die kronkelt over de bospaden…. Zelfs van de overvloedige populatie wilde zwijnen waarover zoveel commotie is omdat ze akkers omwoelen, afrasteringen ondergraven en niet bang zijn voor mensen, zien we er geen een. De enigen die ons begeleiden zijn de vogels die uitbundig zingen en kwetteren, en ons op onze reis klapwiekend uitzwaaien.
De eerste sanitaire stop wordt door ons meteen te baat genomen om onze meegebrachte boterhammen en flesjes drinken aan te spreken. Hier en daar wordt een kleurige regenjas uitgetrokken, in een rugzak gepropt en verder gaat het weer: gelaafd en geloosd en opgelucht, maar vooral opgetogen. We bereiken een gebied waar verschillende beken en sprengen te zien zijn. De routebeschrijving van de NS verklaart het verschil: beken zijn natuurlijk van oorsprong, sprengen zijn door mensen aangelegde waterstroompjes, met een ondergrond van klei en leem, gegraven tussen 1600 en 1800 die gebruikt werden voor irrigatie, maar ook voor het aandrijven van molens middels waterkracht. Hier rusten we even. Joke Sachs heeft last van een blessure: er is iets in haar lies verschoven. De vier mannen uit ons gezelschap bieden onafhankelijk van elkaar aan om haar even te masseren, maar Joke houdt het bij een pijnstiller en een pakezel voor haar rugzak. Gewapend met een stevige wandelstok loopt ze dapper met ons verder.
Het is nog maar een klein stukje naar Laag Soeren, waar in 1848 Huis Laag Soeren werd gesticht, een kuroord dat gebruik maakte van het frisse sprengenwater als geneeskrachtige badinrichting. We zien het in de verte wanneer we voor onze eerste koffiestop neerstrijken op het terras van Hotel Café-restaurant De Harmonie voor een overheerlijke kop koffie, thee, en een grote punt appel- of notentaart. De geneeskrachtige geschiedenis van deze omgeving geeft Joke zoveel kracht, dat zij de pijn van haar blessure bijna helemaal vergeet. Of is het misschien de onbegrijpelijke humor van de ober die maar heen en weer blijft rennen tussen onze aangeschoven tafeltjes en stoelen? We maken inderdaad wel een rommeltje van zijn keurige terras door alle stoelen in een grote kring neer te zetten, maar beloven plechtig om alles weer terug op zijn plek te zetten wanneer we vertrekken.
De stoet gaat verder en al gauw is de bebouwing ver achter ons, lopen we weer door de bossen ern de zandpaden. Het is vrij stil, behalve onze groep zien we niet veel mensen, een enkele wandelaar hier en daar, die ons vriendelijk groet en maar al te graag voor laat gaan. Er zit nog steeds veel energie in de meerkoppige slang die zich door het bos heen kronkelt. We blijven goed bij elkaar, af en toe bij een zijpaadje wachtend op de achterblijvers. Wij passeren de spoorlijn van de Veluwse Stoomtrein Maatschappij, vroeger een goederenspoor, tegenwoordig uitsluitend in gebruik door de Veluwse Stoomtrein Maatschappij voor hun rijdend spoorwegmuseum. We zien de wagons van de stoomtrein een eindje verderop aan de rand van het bos op de rails staan. Misschien een leuk idee voor een volgende excursie om daar eens een kijkje in te nemen. Nu hebben we er geen tijd voor. De wandeling is halverwege en het wordt steeds donkerder boven ons hoofd.
Hier en daar klinkt er een kreuntje in de groep, en de slang valt uiteen in verschillende stukjes. Sommigen van ons voelen hun voeten, anderen hun, toch niet voor wandelwerk getrainde, spiertjes. Of is het toch de appeltaart die alle energie heeft verbruikt bij het verorberen? We doen het wat rustiger aan terwijl we verder lopen langs het Apeldoorns Kanaal, een indrukwekkend bouwwerk dat in 1825 schepje voor schepje door mensenhanden is gegraven. Onderweg is er van alles te zien: mooie grote gele zwammen, een moedereend met donzige eendenkuikens die verschrikt voor onze vele voeten wegvluchten het water in, de prachtige schakeringen groen in de bomen en duizenden sneeuwende bloesemblaadjes die het pad kleuren waar wij op wandelen. De NS route is overgegaan in het wit/rood gemarkeerde Trekvogelpad en door de weilanden bereiken we Hall, een klein plaatsje met een Natuurvriendenhuis en een kerkje. We slaan rechtsaf om via een fietspad dat door de weilanden slingert, weer op een bospad te komen waar af en toe, tussen de bomen, de uitgestrekte weilanden te zien zijn. Vooruit gaat het weer, en alle pijnlijke voeten ten spijt, zit de gang er weer goed in.
Boven ons vechten de wolken om wie er het eerste zijn regendruppels mag neerstorten, maar omdat ze het niet eens kunnen worden blijft het droog en kunnen we ongehinderd onze weg vervolgen, langs een karrenspoor bij een golfbaan, door een hekje, over een zandpad, tot we bij een grote oprijlaan komen, omzoomd door prachtige oude bomen. Het is de oprijlaan van Huize Groot Engelenburg in Brummen. Hiervandaan is het nog maar een klein stukje lopen naar het station in Brummen, de eindbestemming van onze wandeling.
Ik zie een paar opgeluchte gezichten om mij heen: we zijn er! Tot ons groot genoegen komt de trein al snel aanrijden, en binnen no-time zijn we op station Arnhem, waar we onze beloning hebben gereserveerd: een heerlijk diner in een prachtige omgeving, vlak bij het water. Hier nemen 4 wandelaars afscheid van de groep: zij reizen meteen door naar Soest.
Vanaf het station Arnhem moeten we nog een flink stuk lopen om het restaurant te bereiken, maar het is zeer de moeite waard. De wijn vloeit rijkelijk en het eten smaakt verrukkelijk. Het zal de kok enige moeite hebben gekost om de vele porties carpaccio, zalm, entrecote en ijs op tijd te bereiden voor een groep van 26 mensen, maar wij hebben er weinig last van. Het is heerlijk om stiekem onder de tafel onze schoenen en sokken uit te trekken en met een glas wijn in de hand rustig achterover te leunen, wachtend op het eten…..
In de trein terug naar Soest is het mogelijk nog luidruchtiger dan op de heenreis. Wellicht heeft de drank de tongen los gemaakt, misschien is het de voldoening, dat we het gefikst hebben…. Wanneer de conducteur de deur open trekt om onze kaartjes te controleren, schrikt hij zo van onze feeststemming, dat hij snel rondkijkt en roept: Heeft iedereen een kaartje? JAAAA klinkt het door de coupé waarna hij zich schielijk omdraait onder het motto ” dat geloven we wel”….
“Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad” schalt door de coupé en al zingend bereiken we Soest, na een geslaagde wandeling vol verbroedering (verzustering), verhalen, sportiviteit en vrolijkheid. En terwijl om mij heen de verhalen en de lachsalvo’s doorgaan prijs ik mij stilletjes gelukkig in het gezelschap van zoveel Pijnenburgers…………..
16 mei 2009,
Yvonne Sebel
Alle foto's van het uitje Laag-Soeren!
Met dank aan Co voor het maken van de foto's, hierbij de link naar alle foto's van de wandeltocht Laag-Soeren op 16 mei 2009.
 |
| Uitje 16 mei 2009 |
maandag 11 mei 2009
Uitje B-groep op 16 mei
Hierbij wat meer praktische informatie over het uitje van 16 mei a.s.
We verzamelen bij station Soest-Zuid. De trein vertrekt om 9.02 uur vanaf spoor 1 naar Utrecht Centraal. In Utrecht stappen we over op de intercity naar Arnhem. In Arnhem nemen we de trein naar Dieren, waar we om 10.42 uur aankomen. Op het station in Dieren is een kiosk, waar we koffie/thee drinken voor we aan de wandeling beginnen.
We gaan er vanuit dat je zelf voor een treinkaartje zorgt !
Onderweg komen we nog langs Café Restaurant De Harmonie (in Laag-Soeren) en Pannenkoekenrestaurant De Brugkabouter (in Eerbeek). Daar kunnen we nog een koffie-en-theepauze inlassen.
Eten en het overige drinken voor onderweg moet je zelf meenemen.
Na de wandeling kunnen we in Arnhem bij “Humphrey’s” na 18.00 uur genieten van een heerlijk 3 gangen keuze menu voor slechts € 32,50 per persoon (inclusief drankjes en koffie).
Verzoek aan de ‘mee-eters’ is om – i.v.m. het gezamenlijk afrekenen van de koffie/thee onderweg en het eten en de aanbetaling voor het eten – € 40,00 over te maken op rekeningnummer 88.40.98.559 t.n.v. N. van Nieuwenhuizen, in Huis ter Heide.
Tot de 16e,
Mieke & Nelly
We verzamelen bij station Soest-Zuid. De trein vertrekt om 9.02 uur vanaf spoor 1 naar Utrecht Centraal. In Utrecht stappen we over op de intercity naar Arnhem. In Arnhem nemen we de trein naar Dieren, waar we om 10.42 uur aankomen. Op het station in Dieren is een kiosk, waar we koffie/thee drinken voor we aan de wandeling beginnen.
We gaan er vanuit dat je zelf voor een treinkaartje zorgt !
Onderweg komen we nog langs Café Restaurant De Harmonie (in Laag-Soeren) en Pannenkoekenrestaurant De Brugkabouter (in Eerbeek). Daar kunnen we nog een koffie-en-theepauze inlassen.
Eten en het overige drinken voor onderweg moet je zelf meenemen.
Na de wandeling kunnen we in Arnhem bij “Humphrey’s” na 18.00 uur genieten van een heerlijk 3 gangen keuze menu voor slechts € 32,50 per persoon (inclusief drankjes en koffie).
Verzoek aan de ‘mee-eters’ is om – i.v.m. het gezamenlijk afrekenen van de koffie/thee onderweg en het eten en de aanbetaling voor het eten – € 40,00 over te maken op rekeningnummer 88.40.98.559 t.n.v. N. van Nieuwenhuizen, in Huis ter Heide.
Tot de 16e,
Mieke & Nelly
dinsdag 5 mei 2009
Rondje bosvijver
Never a dull moment als Jan training geeft! Alsof een rondje bosvijver al niet genoeg was (inclusief bergbeklimming), had hij op de terugweg een survival-verrassing. Maar ... iedereen hield het vol! Zo erg kon het dus ook weer niet zijn. Sterker nog: het was best leuk!
vrijdag 24 april 2009
Ransuilen
Vorige week zijn we nog even wezen kijken, maar de uilen waren weg uit de Soesterduinen. Gelukkig heeft Co mooie foto's gemaakt en kunnen we daarmee nog even nagenieten van deze prachtige dieren. Hopelijk kunnen we ze volgend jaar weer live bewonderen.
Voor meer informatie over de ransuil zie: wikipedia
Voor meer informatie over de ransuil zie: wikipedia
zondag 19 april 2009
(Sch)aapjes kijken
Op 18 april liepen wij een rondje Den Dolder, dat dwars door een schapenweitje gaat. Er werd even gepauzeerd om de lammetjes te bekijken. En de lammetjes keken terug naar al die kleurrijke mensfiguren!
woensdag 25 maart 2009
Lekker zonnetje
Op de afgelopen training scheen een lekker zonnetje. Tussen de oefeningen van de training werd dan ook graag even van de gelegenheid gebruik gemaakt om van de lentezon te genieten.
vrijdag 13 maart 2009
Jaarlijks uitstapje: 16 mei
Op 16 mei is het jaarlijkse uitstapje van de groep. Het wordt georganiseerd door Mieke en Jeanine. Waar de reis naartoe gaat, staat nog niet vast. Wel dat het gezellig gaat worden! Voor meer informatie kun je bij Mieke en Jeanine terecht. Ook zijn zij nog op zoek naar ideeën om de dag verder in te vullen.
(Het gerucht gaat dat er wordt gereisd met de trein en dat het Kruidvat thans weer kortingskaarten voor een treinreis heeft!).
(Het gerucht gaat dat er wordt gereisd met de trein en dat het Kruidvat thans weer kortingskaarten voor een treinreis heeft!).
maandag 2 maart 2009
Groen zien op het Crosskampioenschap
Zaterdag jl. waren de Clubkampioenschappen Cross. Leden uit verschillende trainingsgroepen streden in het Pijnenburgbos om de felbegeerde titel. Voor de renners uit de b-groepen was een afstand van 3850 meter uitgezet. Onze trainingsgroep deed het heel verdienstelijk! De eerste plaats was voor Heleen met een tijd van 21.36 minuten. Een zeer goede prestatie, aangezien Heleen al sinds december last heeft van een hardnekkige verkoudheid. Op de tweede plaats belande Annemarie met 21.40 minuten. Annemarie heeft de laatste maanden een enorme ontwikkeling doorgemaakt, zowel in snelheid als duurvermogen. De derde plaats ging naar Els die de afstand aflegde in 21.41. Els loopt officieel in een andere groep, maar haakt regelmatig aan bij de groep van Etty en Steven op maandagavond.
De omstandigheden waren zwaar. Er was een hoge luchtvochtigheid en in de modder glibberden de renners alle kanten op. Ook voor Annemarie die de tweede plaats behaalde was het afzien. "Ik dacht echt meerdere malen tijdens die cross: waar doe ik dit voor, is dit nu leuk? Ik ga flauw vallen, ik zak door mijn benen...wat een vervelende afstand zeg!", aldus Annemarie. Toch is voor haar ook de uitdaging juist hetgeen wat het zo leuk maakt. "Toen we weer de baan op kwamen lag ik nog 4e, met iemand in mijn kielzog. Heleen had het laatste stukje, juist voor we het bos uit kwamen, nog even aangezet. Ik zat er echt helemaal doorheen. Pas 10 meter voor de finish durfde ik nog aan te zetten en niemand ging mee! Volgens mij zag ik groen. Kortom, leuk he, zo'n cross, moeten we vaker doen!"
woensdag 25 februari 2009
Clubkampioenschappen Cross
Zaterdag 28 februari zijn de Clubkampioenschappen Cross! Geen wijn dus op vrijdagavond. Wanneer je om 9.00 uur aanwezig bent, dan kunnen we na het opspelden van het nummer, gezamenlijk nog even de warming-up doen. De afstand is 3850 meter, dus dat is eigenlijk een lange sprint ;-). Tot zaterdag!
zondag 15 februari 2009
De Stompert bedwongen
Op zaterdag 14 februari had Jan een speciale training in gedachten. (Jan is om de 14 dagen de trainer op zaterdag, nu Steven voor een wat langere tijd geblesseerd blijkt). De missie was het bedwingen van de heuvel op het militaire oefenterrein "De Stompert". Het doel was om bovenaan een groepsfoto te maken bij het hek van de tankbaan.
Na het inlopen en de rekoefeningen onder begeleiding van de altijd vrolijke Jan, ging de groep op weg. Onderweg werd nog wat loopscholing gedaan. Hoewel niet geheel volgens voorgeschreven kledij (daar was te koud voor) begaf de groep zich op het terrein van De Stomert. Het was een prachtige route. De missie werd uiteraard volbracht en het doel bereikt. Na even uitblazen ging de weg terug via de prachtige Soesterduinen. Er was even oponthoud bij het oversteken van het spoor, maar om 10.30 uur zat iedereen dan uiteindelijk achter de welverdiende koffie. Wat een heerlijke manier om het weekend te beginnnen!
Na het inlopen en de rekoefeningen onder begeleiding van de altijd vrolijke Jan, ging de groep op weg. Onderweg werd nog wat loopscholing gedaan. Hoewel niet geheel volgens voorgeschreven kledij (daar was te koud voor) begaf de groep zich op het terrein van De Stomert. Het was een prachtige route. De missie werd uiteraard volbracht en het doel bereikt. Na even uitblazen ging de weg terug via de prachtige Soesterduinen. Er was even oponthoud bij het oversteken van het spoor, maar om 10.30 uur zat iedereen dan uiteindelijk achter de welverdiende koffie. Wat een heerlijke manier om het weekend te beginnnen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
