De halve van Amsterdam

Al voor de zomervakantie in april zijn wij, Erica en ik, al langzaam begonnen met de training voor de halve marathon. Voor mij zou dit de eerste 'prestatie' worden.

Erica had mij vorig jaar al overgehaald om hieraan deel te nemen. Voor mij kon de training niet vroeg genoeg beginnen daar ik het idee had opgevat, dat het toch wel erg ver was 21 kilometer en ik nog zeker niet getraind voor zo een lange afstand. Na de zomervakantie begon Wim uiteindelijk met zijn extra training voor lange afstandslopers op donderdagavond. Hier hebben Erica en ik uiteindelijk deel aan genomen.

Het kwam wel eens voor dat wij door omstandigheden niet op de donderdag of maandag konden trainen, dan spraken we bij elkaars huis af en liepen samen een lange afstand. Toch wilden wij voor de halve zelf een keer de afstand van 21 kilometer lopen. Op een zaterdagochtend zijn wij via de eempolder, de fietsbrug over en zo richting A1 gegaan naar Baarn om vervolgens rond de 20 kilometer te lopen. Het zat ons alleen deze ochtend niet mee want net voorbij de fietsbrug kwam er toch een kudde schapen aan die de hele weg versperde waardoor wij in de berm terecht kwamen. Vervolgens moest ik nog even uit de broek en kwamen we op plekjes waar we toch echt even rond wilden kijken en genieten van de omgeving. Al met al een enerverend en adembenemend loopje (voor iedereen aan te raden!). Zo trainden wij ons naar de halve marathon!

Eindelijk, eindelijk was het zover, 19 oktober.



In de ochtend al vroeg in de trein naar Amsterdam en bij de tram stonden al een horde lopers te wachten. We waren op tijd vertrokken en konden ons startnummer en chip al gauw bemachtigen. Daarna hebben we voor de sporthal wat gegeten en gedronken en zijn we uiteindelijk richting startvak 5 gelopen. Er was een behoorlijke groep lopers en nadat we alles gecontroleerd hadden, zitten de schoenenveter goed vast, zit het startnummer goed vast en op de juiste plek e.d. klonk het startsignaal.

Vooral in het begin hadden we samen afgesproken om langzaam te starten, Erica heeft gelijk door als we te snel gaan en daardoor een paar keer even de rem erop gezet. We kletsten over van alles en nog wat tijdens deze loop. Bij de tweede drankpost moesten wij beiden naar het toilet we dronken even wat en liepen snel weer verder. Het beginstuk was minder leuk omdat je over een industrieterrein liep maar daarna werd het steeds beter.



Mijn man Frank stond al vrij in het begin langs de kant om ons aan te moedigen, had een keiharde toeter gekocht zodat we hem snel konden traceren, alleen voor hem viel het soms niet mee ons te herkennen tussen al die lopers! Bordjes met de kilometers erop langs de kant, heb ik niet zoveel gezien. Ik genoot van de omgeving en vond het bijzonder dat normaal door de straten van Amsterdam veel auto's rijden en dat nu alleen maar hardlopers waren. Mensen hingen uit ramen en stonden aan de kant (waarschijnlijk een soort bevrijdingsgevoel !) klapten en riepen als zij uiteindelijk hun vriend of vriendin voorbij zagen komen. Vlak voor het vondelpark begon ik wat honger te krijgen en nam ik een suikersnoepje, dit had ik beter niet kunnen doen want ik kreeg me een dorst.



Het vondelpark in de lengte doorkruisen is nog een heel end en nergens water! Uiteindelijk ergens bij een kade ongeveer 4 kilometer voor de finish viel het mij allemaal zwaar het gesprek tussen Erica en mij verstomde en om mij heen zag ik verschillende lopers inzakken. Wat was ik blij dat ik het startpunt weer herkende, in de arena klonk de zeer harde toeter van Frank en dat bracht een hoerastemming die ik net even nodig had. Wij hadden het gered en dit was het de halve mararthon van Amsterdam. Geen last van een pijnlijke knie zoals vorig jaar met de zevenheuvelenloop en nog adem over om verder te lopen. Hoe is het mogelijk dat het gelukt is.

Mede dankzij de aanmoediging van manlief het gekwebbel van mijn loopmaatje en de extra trainingen van Wim hielpen mij om dit te realiseren, bedankt hiervoor. Het jaar 2008 is voor mij het jaar van mijn topprestatie, "de halve van Amsterdam".